ใช่ โดยแท้จริง

นักวิชาการศาสนากล่าวว่า เป็นไปไม่ได้ที่มนุษย์จะได้ยินเสียงพระเจ้า พระผู้อภิบาลแห่งการสร้างสรรค์ ส่วนใหญ่ยังเชื่อด้วยว่า เป็นไปไม่ได้เช่นกัน ที่มนุษย์จะมองเห็นพระองค์ ในโลกอันกว้างใหญ่ไพศาลของเรานี้ มีผู้คนที่ถือว่าคุณค่าทางจิตวิญญาณเป็นเรื่องขาดเหตุผลและประดิษฐ์ขึ้นจากจินตนาการ และความหลงละเมอของมนุษย์ เป็นเพราะอุดมการณ์นี้แท้ๆ ที่ประชากรมนุษย์ส่วนใหญ่หมดโอกาสที่จะสนทนากับพระเจ้าผู้ทรงเมตตายิ่ง

แต่นักเวทมนตร์คาถาและนักปราจิตวิทยา มีวิสัยทัศน์ที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงในเรื่องนี้ ทัศนะคติของพวกเขาก็คือบุคคลสามารถสนทนาและสื่อสารกับพระเจ้าได้ หลังจากมีความตระหนักรู้ในพระองค์ และถ้าบุคคลใดต้องการก็สามารถเห็น (แบบตะญัลลี) พระเจ้าพระผู้อภิบาลแห่งการสร้างสรรค์ได้ ความสัมพันธ์กับและการแยกตัวออกจากพระเจ้า ทั้งสองทรรศนะมีกล่าวไว้ในคัมภีร์ อัลกุรอาน เมื่อพระเจ้าตรัสกับสิ่งถูกสร้างแห่งจักรวาล หลังจากการสร้างสรรค์จักรวาล พระองค์ถามพวกเขาว่า

“ฉันไม่ใช่พระผู้อภิบาลของพวกเจ้าหรือ”

สิ่งถูกสร้างกล่าวว่า

“ใช่ โดยแท้จริง เรารับรู้ และยืนยันว่าพระองค์คือพระผู้อภิบาลของเรา”

แม้มนุษย์ที่มีสติปัญญาปกติ ก็สามารถเข้าใจได้โดยง่ายว่า เมื่อพระเจ้าทรงกล่าวกับสิ่งถูกสร้าง บรรดาสิ่งถูกสร้างได้ยินเสียงของผู้กล่าว ในขณะได้ยินเสียง สิ่งถูกสร้างก็มองไปยังผู้กล่าวและผู้สังเกตดูความสูงส่งของพระองค์ที่ปรากฎออกมา พวกเขาก็ยอมรับด้วยความนอบน้อมว่า

“ใช่ โดยแท้จริง เรารับรู้และยืนยันว่า พระองค์คือ พระผู้อภิบาลของเรา”

สองสิ่งที่แสดงให้เห็นในเหตุการณ์นี้คือ คัมภีร์อัล กุรอานกล่าวว่า เมื่อสิ่งถูกสร้างได้ยินเสียงของพระเจ้า พระผู้อภิบาลผู้ทรงสรรค์ หลังจากนั้นจึงเห็น (รัศมี) พระองค์ หลังจากแลเห็นพระเจ้าแล้ว จึงยอมรับในความเป็นพระผู้อภิบาลของพระองค์ ว่ากันตามสติปัญญาแล้ว สิ่งถูกสร้างได้ใประโยชน์จากความสามารถในการได้ยินที่ได้รับการประทานลงมา และเมื่อการได้ยินถูกระตุ้น และพวกเขารับฟังสิ่งที่พระเจ้าทรงกล่าว พวกเขามีสายตาและใช้ศักยภาพในการมอง

เสียงแรกที่พวกเขาจะได้ยินตลอดไป คือเสียงของพระผู้อภิบาลผู้ทรงรังสรรค์ และสิ่งแรกที่พวกเขาจะเห็นตลอดไปคือพระเจ้าผู้ทรงสูงส่ง ดังนั้นพื้นฐานการได้ยินของสิ่งถูกสร้างคือเสียงของพระผู้เป็นเจ้า และพื้นฐานการมองเห็น คือภาพแห่งพระผู้อภิบาลของพวกเขา สิ่งถูกสร้างทั้งมวลที่ดำรงอยู่ในจักรวาลมีการยอมรับความเป็นพระผู้อภิบาลขององค์พระผู้อภิบาลผู้ทรงรังสรรค์แบบรวมหมู่ หลังจากได้ยินเสียงและมองเห็นพระองค์ การยอมรับนี้พิสูจน์การประทานความมีจิตสำนึกแบบรวมหมู่ที่พระผู้สร้างทรงมอบให้สิ่งถูกสร้างอีกด้วย สิ่งอื่นซึ่งสิ่งถูกสร้างมี หลังจากได้รับความมีจิตสำนึกแบบรวมหมู่ แล้วคือ ความเข้าใจตนเอง นั่นคือ สิ่งถูกสร้างเข้าใจว่า เราถูกสร้างโดยพระผู้สร้าง ความตระหนักรู้นี้ที่ว่า พวกเขาถูกสร้างโดยบางสิ่ง ช่วยให้สิ่งถูกสร้างเข้าใจตนเอง

สามารถกล่าวดังนี้ได้เช่นกันว่า ตามเจตนารมณ์ แบบแผนและนโยบายพระเจ้าผู้ทรงยิ่งใหญ่ทรงสร้างจักรวาล ซี่งประกอบด้วยสิ่งถูกสร้างทุกประเภท จากนั้นสิ่งถูกสร้างได้รับมอบ

สมรรถภาพในการได้ยิน การพูดที่ชัดเจน รสชาติสายตาและสัมผัส สมรรถภาพเหล่านี้ทั้งหมดคือภาพสะท้อนแห่งคุณลักษณะของพระเจ้า ซึ่งสัมพันธ์กับสมรรถภาพเหล่านี้ เมื่อพระเจ้าทรงกล่าวว่า

“ฉันไมใช่พระผู้อภิบาลของพวกเจ้าหรือ”

เสียงของพระเจ้าได้รับการพิสูจน์ว่า เป็นเสียงแรกที่สิ่งถูกสร้างได้ยิน เมื่อสิ่งถูกสร้างมองหาผู้พูด สิ่งแรกที่ได้รับการพิสูจน์ว่าเป็นเป้าสายตาของพวกเขาคือพระเจ้าผู้ทรงสูงส่ง เมื่อสิ่งถูกสร้างมีความรู้สึกว่า พระผู้สร้างทรงมาอยู่ต่อหน้า ก็จะเกิดการกำหนดขึ้นอย่างมั่นคงในจิตใจว่า พวกเขาคือสิ่งถูกสร้างที่ได้รับการสร้างสรรค์โดยใครบางคน เพื่อให้แบบแผนของพระเจ้าบรรลุผล

ทั้งหมดนี้เกี่ยวกับอาณาบริเวณ ซึ่งในเชิงของปราจิตวิทยา เรียกว่า ปริมณฑลของวิญญาณ ความเข้าใจ การได้ยินและการเห็น สิ่งเหล่นี้คือการรวบรวมในธรรมชาติของมัน นั่นคือสิ่งถูกสร้างทั้งมวลมีสิทธิในสมรรถภาพเหล่านี้อย่างเท่าเทียมกัน สิ่งถูกสร้างทั้งหลายนี้รวมทั้งนกพิราบ นกกระจอก วัว สัตว์สี่เท้า ญิน เทวทูต มนุษย์ ฯลฯ ด้วย หลังจากคำกล่าวและการรับรู้นี้แล้ว สิ่งถูกสร้างทุกชนิด สามารถหาเอกลักษณ์ของตัวเองหลังจากเข้าใจตนเองแล้วได้ นั่นคือ สิ่งเหล่านี้ถูกแบ่งออกเป็นเผ่านพันธุ์ต่างๆ กัน ณ ขั้นตอนนี้ แผนการแบบรวมหมู่ ได้รับการรวบรวมและแสดงบนแผ่นจารึกที่ได้รับการพิทักษ์ (ลุฮ์มะฮ์ฟูซ) จากแผ่นจากรึกที่ได้รับการพิทักษ์ แผนการนี้ได้ถูกแบ่งย่อยออกเป็นแผนการของปัจเจกสำหรับแต่ละเผ่าพันธุ์ ในเชิงของปราจิตวิทยาขึ้นตอนที่เผ่าพันธุ์ต่างๆ ได้รับการแนะนำเฉพาะตัวเรียกว่า “ฮาซิเราะฮ์” ฮาซิเราะฮ์ คือ จุดกำเนิด ซึ่งบนจุดดังกล่าวม้วนเทปภาพยนตร์ที่ประกอบด้วยกาถูกฉายเพื่อแสดงยังจอโลก จอที่ภาพยนตร์ซึ่งพระเจ้าเป็นผู้สร้างถูกฉายคือ โลกภาพยนตร์ที่มนุษย์สร้างถูกฉายบนจอที่เป็นผื่นผ้าหรือวัสดุอื่นๆ ขณะที่ภาพยนตร์ซึ่งพระเจ้าทรงสร้างฉายบนโลก นั่นคือ โลกทำหน้าที่เป็นจอภาพสำหรับภาพยนตร์ที่พระเจ้า ผู้ทรงยิ่งใหญ่ทรงสร้าง

เมื่อพิจารณาดูมโนภาพพื้นฐานของการสร้างสรรค์ ความเป็นจริงข้อนี้จะได้รับการเปิดเผยว่า มนุษย์ได้ยินตามการได้ยินทั้งหมดของพระเจ้า มองเห็นผ่านสายตาที่มองเห็นทั้งหมดของพระเจ้า และคิดผ่านทางความคิดของพระเจ้าผู้ทรงรอบรู้ยิ่ง ดังนั้น ช่างห่างไกลจากความถูกต้องสักเพียงใดที่จะกล่าวว่า มนุษย์ไม่สามารถมองเห็นพระองค์ (แบบตะญัลลี) หรือสนทนา (แบบอิลฮาม) กับพระองค์ เป็นความโชคไม่ดีและเคราะห์ร้ายสำหรับเรา ที่ไม่สนใจในการเห็นพระเจ้า ไม่พยายามได้ยินสุรเสียงของพระองค์ ผู้ที่มานะบากบั่นเพื่อการเข้าใกล้ชิดพระเจ้า เพื่อการมองเห็นพระองค์ เพื่อการได้ยินพระองค์ ในท้ายที่สุดก็จะประสบความสำเร็จ เพียงเพราะว่า สายตาที่พวกเขาใช้มองดูนั้นคือสายตาของพระเจ้า ในความเป็นจริงการได้ยินที่พวกเขาใช้ฟังเป็นการได้ยินของพระเจ้า เราได้ทำให้สายตาซึ่งเป้าหมายแรกที่มองเห็นคือพระเจ้านั้นสั้นลงจากข้อจำกัดดังกล่าว จึงเป็นที่มาของความเชื่อที่ว่า เราไม่สามารถมองเห็นอีกด้านหนึ่งของกำแพงได้ เราได้จำกัดสายตาซึ่งตามคำกล่าวของพระเจ้า มีเกียรติยศของการมองเห็นพระองค์ ให้อยู่ในขอบเขตของโลกวัตถุเท่านั้น และมนุษย์นั่นคืออาดัม ได้ยอมรับความเป็นพระผู้อภิบาลของพระเจ้า หลังจากมองเห็นพระองค์