มนุษย์กับเทวทูต

ความก้าวหน้าของวิทยาศาสตร์สมัยใหม่ ได้สร้างความเป็นจริงที่ค่อนข้างชัดเจนว่า มีโลกอื่นนอกจากดาวเคราะห์โลกของเราดำรงอยู่ นั่นหมายความว่า อวกาศที่กว้างใหญ่ไพศาล มีการตั้งถิ่นฐานอย่างมากมายมหาศาล ถึงแม้จักรวาลจะเต็มไปด้วยดาวเคราะห์ที่มีการตั้งถิ่นฐานเหมือนโลกของเรา แต่เราไม่สามารถมองเห็นการตั้งถิ่นฐานนี้ได้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่วิทยาศาสตร์ค้นพบเป็นเพียงผลงานการคาดคะเน และความคิดที่คาดเดาว่า เป็นไปได้ที่จะมีสิ่งถูกสร้างที่มีชีวิตอยู่ในจักรวาลที่แผ่กว้างใหญ่ไฟศาลนี้ แต่การสนทนากันระหว่างอาดัมกับพระเจ้าที่ปรากฏอยู่ในคัมภีร์อัลกุรอาน และคัมภีร์อื่นๆ เป็นความจริงที่ชัดเจนว่า นอกจากมนุษย์แล้ว ยังมีชีวิตในรูปแบบอื่นดำรงอยู่ หนึ่งในนั้นคือเทวทูต และญิน เราไม่สามารถมองเห็นสิ่งเหล่านั้นได้ เนื่องจากไม่ได้รับการบรรจุพลังสายตาหรือการมองเห็น ซึ่งทำให้เห็นเทวทูตและญิน

เมื่อสายตาและการทำงานทางระบบกลไกถูกนำมาพิจารณา จะพบว่าการสังเกตตามปกติประการหนึ่งของเราก็คือ สายตาที่ช่วยให้มองเห็นนั้นมีความจำกัด สายตาจะมีระยะทำการที่จำกัด

หากเกินจากนี้ไปจะมองไม่เห็น หากไม่ว่าด้วยการใดวิธีการหนึ่ง สามารถทำให้ระยะที่จำกัดของสายตาขยายออกไปมากขึ้นแล้ว ระยะการมองเห็นของสายตาก็จะเพิ่มขึ้นด้วย และเราจะสามารถมองเห็นวัตถุที่อยู่ห่างออกไป ซึ่งสายตาปกติไม่สามารถมองเห็นได้จากระยะไกล ตัวอย่างเช่น เมื่อใช้กล้องส่องสองตา เราจะเริ่มเห็นวัตถุที่อยู่ระยะไกลซึ่งสายตาปกติมองไม่เห็น สิ่งนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร เลนส์ ของกล้องส่องทางไกลหรือกล้องโทรทรรศน์ ทำให้สามารถขยายภาพขนาดเล็กของวัตถุที่ห่างไกลออกไป ซึ่งซ่อนอยู่ในคลื่นที่มาจากวัตถุดังกล่าว เราจึงเริ่มมองเห็นวัตถุแม้ระยะทางห่างนับไมล์ก็ตาม เช่นเดียวกับกรณีผู้ที่มีปัญหาสายตาสั้น ทำให้มองเห็นวัตถุไม่ชัดเจน ในระยะปกติ แต่เมื่อใช้แว่นสายตาทำให้มองวัตถุที่อยู่ห่างออกไปตามปกติ สิ่งนี้พิสูจน์อย่างชัดเจนว่า เลนส์มีคุณสมบัติในการขยาย ซึ่งสามารถใช้มองวัตถุที่อยู่ไกลออกไป การศึกษาคุณสมบัติ

ดังกล่าวของเลนส์อย่างละเอียดเปิดเผยถึงสิ่งที่น่าสนใจว่า การขยายของเลนส์เป็นเพียงการใช้ประโยชน์จากความโค้งของกระจกอย่างเหมาะสม ถ้าการใช้ความโค้งของกระจกอย่างเหมาะสมทำให้มองได้ไกลออกไปนับไมล์แล้ว ทำไมมนุษย์จะไม่สามารถเห็นโลกที่มองไม่เห็นได้ ด้วยการใช้ประสบการณ์การเห็นพระเจ้าผู้ทรงสูงส่ง และบรรดเทวทูตมาเป็นเกียรติภูมิของตน ความจริงเป็นเพียงประเด็นการแสงหาสายตาดังกล่าวที่เคยมองดูเทวทูต และได้รับเกียรติในการเห็นพระเจ้าผู้ทรงสูงส่ง ซึ่งอยู่ในตัวของเราเอง

เราต้องกลับคืนไปสู่สภาพเดิมที่พระเจ้าทรงสนทนากับมนุษย์ (อาดัม) เพื่อให้ได้รับสายตาดังกล่าว กฎที่ให้คำจำกัดความเกี่ยวกับแผ่นจารึกที่ได้รับการพิทักษ์ (ลุฮ์มะฮ์ฟูซ) นับว่ามีค่ายิ่งเกี่ยวกับประเด็นนี้ ที่ว่ามันไม่ได้เป็นเช่นนั้น อาดัมได้รับความสามารถมากมาย แต่ลูกหลานของเขากลับถูกกีดกันออกไป ในความเป็นจริงแล้ว มนุษย์ทุกปัจเจกคือภาพจำลองของอาดัม อาดัมคือต้นแบบของมนุษย์ และปัจเจกทั้งหมดของมนุษย์คือภาพสำเนาของต้นฉบับดังกล่าว มนุษย์ทุกคนมีความสามารถแต่กำเนิด ที่จะเรียนศาสตร์ของพระเจ้าเกี่ยวกับนามชื่อต่างๆ ที่พระองค์ทรงสอนให้แก่อาดัมผู้นี้ ด้วยคุณสมบัติความเหมือนและความคล้ายคลึงกับอาดัม ตราบเท่าที่ผลประโยชน์ของมนุษย์ยังคงเกี่ยวกับกับเรือนร่างทางกายภาพนี้ ศักยภาพของจิตวิญญาณก็จะยังคงสงบนิ่งอยู่ในตัวเขา แต่เมื่อมนุษย์เรียนรู้ว่า ร่างกายที่เป็นเนื้อหนังมังสา และกระดูก เป็นเพียงม่านที่ปิดบังเขาไว้เพราะความฝ่าฝืน จิตใจมนุษย์ก็เริ่มแสวงหาความจริงและไล่ติดตามความจริงนี้ ในที่สุดก็ทำให้มนุษย์มีความคุ้นเคยกับศักยภาพเหล่านั้น เนื่องจากบุตรหลานของอาดัมสามารถเดินผ่านโลกที่มองไม่เห็นได้

คำว่า “โลกที่มองไม่เห็น” บ่งชี้ถึงอาณาบริเวณที่ซ่อนเร้นจากประสาทสัมผัสทางวัตถุของเรา นั่นคือความรู้สึกที่เรามีประสบการณ์ในโลกวัตถุ และอยู่ในความเข้าใจอย่างลึกซึ้งต่อโลกที่ปรากฏอยู่นี้เท่านั้น สิ่งนี้จะต้องได้รับความเข้าใจอย่างชัดเจนและจดจำอย่างระมัดระวังว่า

ความรู้สึกทั้งระบบที่ถูกกำหนดให้เป็นพยานต่อโลกที่มองไม่เห็น มีความแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากที่เราใช้เพื่อทำความเข้าใจโลกวัตถุที่อยู่รอบๆ ตัวเรา