ระยะของมุรอกะบะฮ์ (อุตรวิสัยสมาธิ)

การเดินทางในโลกซึ่งอิสระที่มองไม่เห็น ไมว่าด้วยจิตสำนึกหรือจิตไร้สำนึกคือมุรอกอบะฮ์โดยกฎเกณฑ์แล้ว ก่อนนอนหลับผู้หนึ่งมีประสบการณ์ 3 ลักษณะ ลักษณะแรกเริ่มนิ่ง สองรู้สึกง่วงซึม และสุดท้ายคือหลับไหล เมื่อผู้หนึ่งยังคงตื่นปฏิบัติมุรอกอบะฮ์อยู่ เขาก็จะได้รับประสบการณ์ทั้งสามลักษณะนี้เช่นกัน ครั้งแรกการหลับเล็กน้อยจะปกคลุมผู้ที่ทำมุรอกอบะฮ์ ในเชิงของซูฟี (รหัสยนิยม) สภาวะนี้เรียกว่า “กานูด” (ครึ่งหลับครึ่งตื่น) ในสภาวะนี้ผู้หนึ่งมองเห็นได้ด้วยดวงตาที่ลืมอยู่ แต่บางสิ่งที่มีม่านบางอย่างขวางกั้น เป็นเหตุให้สิ่งนั้นถูกลืมเลือนไป การทำมุรอกอบะฮ์ เป็นประจำ ทำให้จิตใจที่มีจิตสำนึกสามารถธำรงร่องรอยทางเดินของสิ่งที่เห็นไว้ได้ และจดจำสิ่งที่เห็นด้วยดวงตาที่หลับสนิทในความรู้สึกเกี่ยวกับกลางวัน โดยเปรียบเทียบกันอย่างมีชีวิตชีวามากขึ้น เป็นเพราะความเร็วของจิตใจที่เพิ่มขึ้น จิตใจที่มีจิตสำนึกจึงล้มเหลวที่จะสัมพันธ์สิ่งต่างๆ ซึ่งกันและกัน ในด้านหนึ่งจิตใจมองเห็นบางสิ่งในโลกนี้ และอีกด้านหนึ่งมองเห็นบางอย่างในสวนสวรรค์ ในทางกลวิธีเรียกว่า “วารูด” (ความทรงจำ) ในสภาวะนี้สิ่งที่ถูกสังเกตดูเหมือนจะเจิดจ้าสว่างไสวและได้รับการจดจำแต่จิตใจสามารถเข้าใจความหมายตามความเป็นจริงที่แท้ของสิ่งที่เห็นได้ ต่อมามีความพยายามจะอธิบายวัตถุที่เห็นได้โดยสามัญสำนึก การอธิบายเหล่านี้อาจถูกหรือผิดก็ได้ แต่โอกาสในการที่จะอธิบายผิดมีมากกว่า สมรรถภาพนี้เรียกว่า “มุกา

ซิฟะฮ์” (การเปิดเผย) เมื่อความหมายของสิ่งที่เห็นในมุรอกอบะฮ์ได้เข้ามาในจิตใจด้วยก็เรียกว่า การเปิดเผย สภาวะนี้อาจได้รับประสบการณ์เมื่อผู้หนึ่งไม่ปฏิบัติมุรอกะบะฮ์ได้เข้ามาในจิตใจด้วยก็เรียกการเปิดเผย สภาวะนี้อาจได้รับประสบการณ์เมื่อผู้หนึ่งไม่ปฏิบัติมุรอกอบะฮ์ได้เช่นกัน เมื่อบางคนได้รับจิตใจที่มีสมาธิในการเพ่งไม่ว่าโดยตั้งใจหรือไม่ก็ตาม เขาสามารถเริ่มมองเห็นสิ่งที่อยู่ห่างไกลออกไปได้ แต่ในวิธีเช่นนี้ การแสดงภาพบนจอภาพจิตใจ ทำให้เกิดความกดดันบนจิตใจที่มีจิตสำนึก และผู้สัมพันธ์ทางจิตวิญญาณพบว่า เป็นการยากที่จะอดทนต่อความกดดันนี้และกลายเป็นจิตไร้สำนึก ความสามารถในการเปิดเผยนี้จะค่อยๆ เข้มแข็งขึ้นทีละน้อยๆ พร้อมด้วยจิตใจที่มีจิตสำนึกที่เข้มแข็งและมีความสามารถในการเปิดเผยข้อมูลอย่างเหมาะสม

เมื่อจิตสำนึกเข้มแข็งเพียงพอที่จะทนต่อแรงกดดันที่มีผลมาจากการหยั่งรู้ของจิตไร้สำนึก การกระตุ้นและระบบประสาทยังคงทำหน้าที่อยู่เหมือนที่เคยกระทำระหว่างตื่น การเปิดเผยระยะต่อมาเรียกว่า “มุชาฮิดะฮ์” (การสังเกต) ในสภาวะการสังเกตนี้ ผู้หนึ่งยังคงยุ่งอยู่กับเรื่องทางโลก เช่นมองเห็นสิ่งต่างๆ ด้วยสายตา เพลิดเพลินกับกิจกรรมทางโลก ทานอาหารและเข้าร่วมกิจกรรมในทางโลกต่างๆ กัน ระหว่างสภาวะการสังเกตุนี้ ผู้หนึ่งได้เข้าไปใน “โลกแห่งการชำระ” (อาลัมอัลอะอ์รอฟ) อาณาบริเวณที่มนุษย์เดินดินไปพำนักอยู่ในชีวิตหลังความตาย ดังจะเห็นแล้วว่า ไม่มีความแตกต่างระหว่างชีวิตในโลกนี้กับชีวิตแห่งอะอ์รอฟ เช่นเดียวกับผู้หนึ่งดื่ม กิน นอน ตื่นนอน แสดงความสดชื่นหรือเศร้าสร้อย หัวเราะและร้องไห้ รู้สึกรัก หรือ เกลียดชัง ปรารถนาการสมาคมกับมิตรสหาย ต้องการที่จะได้รับความนิยมชมชอบจากเพื่อนและได้รับความนิยมชมชอบตอบแทน ต้องการวิธีการที่จะปกป้องตนเองจากอากาศร้อนหนาวในโลกนี้ เช่นเดียวกันในโลกแห่งอะอ์รอฟ เขาดื่ม กิน นอน ตื่นขึ้นและบรรลุความปรารถนาทั้งปวงของชีวิต ผู้หนึ่งใช้ชีวิตอยู่ภายใต้หลังคาในโลกแห่งอะอ์รอฟ เช่นเดียวกับที่ใช้ชีวิตในโลกนี้ สิ่งเดียวที่แตกต่างคือ ณ สถานที่ดังกล่าวไม่ต้องมีความมานะพยายามทั้งในทางปัจเจกและรวมกลุ่ม เพื่อทรัพย์สมบัติ และทรัพยากรธรรมชาติ เหมือนที่กระทำในโลกนี้

โลกที่ดำรงอยู่ในอะอ์รอฟ นั้น น่าลุ่มหลงและสวยงามเป็นยิ่งนัก จนความสวยงามของโลกวัตถุไม่มีอะไรเปรียบเทียบได้ เมื่อบางคนได้เห็นอะอ์รอฟแล้วก็ได้รับการปลดเปลื้องจากแรงดึงดูดหลังจากอยู่ในสภาวะการสังเกตุ การปลดปล่อยจากแรงดึงดูดมิได้หมายความว่า เขาจะเริ่มบินไปในอากาศ แต่หมายความว่าเขาจัดความคิดทึมทึบ ตัณหาราคะ ความชั่วร้าย ความละโมบ ความยิ่งทะนง ความยะโส ซึ่งมีสาเหตุมาจากการสะสมความมั่งคง ฯลฯ ความจริงที่ว่าวันหนึ่ง ผู้หนึ่งต้องจากโลกนี้ไปสู่โลกของชีวิตที่ถาวรต้องเป็นความเชื่อที่มีความมั่นใจยิ่ง

ไม่เป็นการออกนอกประเด็นแต่อย่างใดที่จะกล่าวว่า ศาสตร์ที่ลึกลับซึ่งวางอยู่บนความรู้ในเวทมนตร์คาถา สามารถขึ้นไปสู่ตำแหน่งสูงได้มากที่สุดเพียงขอบเขตของ “กานูด” และ “วารูด” ในการฝึกฝนการเข้าญาณเท่านั้น สิ่งเหล่านี้ควบคุมการกระตุ้นความสามารถของ “กานูด” และ “วารูด” ด้วยการฝึกฝนอย่างต่อเนื่องและเป็นประจำจนสามารถทำให้พวกเขาบรรลุสู่การเคลื่อนไหวเหนือธรรมชาติได้