การรับรู้

“จงเป็น” จงเป็นคืออะไร แผนงานที่อยู่ในจิตของผู้ทรงเอกะซึ่งกล่าวว่า “จงเป็น” ควรจะเป็นขึ้นมาในทางจิตวิญญาณ เมื่อกำหนดการเกิดเป็นรูปพรรณสัณฐานของปรากฏการณ์ทางนามธรรม พระผู้ทรงเอกะซึ่งสั่งว่า “จงเป็น” ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าโลกที่สำแดงทางจิตวิญญาณ เพื่อความเขลาจะกลายเป็นความรู้และการตระหนัก เรารู้ว่าการมองเห็นได้รับการกระตุ้นเมื่อจุดสำคัญที่จะมีสมาธิมีอยู่พร้อมในนั้น ในขั้นตอนการสร้างสรรค์ดังกล่าวจุดสำคัญคือการสร้างสรรค์และบันทึกเวลาของพระเจ้า หลัจากมายังโลกนี้แล้ว จุดสำคัญพบกับการเปลี่ยนแปลงแต่กฎเกณฑ์ที่ยังคงเหมือนเดิม เช่นเดียวกับที่ความเป็นจริงปรากฏขึ้นบนจอภาพจิตใจ ความรู้สึกที่เป็นสมมติฐานและไม่จีรัง ก็ถูกนำไปสู่จอภาพจิตใจด้วย ชีวิตอันมีข้อจำกัดที่แสนสั้นและ สภาวะไม่จีรังของจิตใจนี้เอง ที่ทำให้เราถูกกักขังอยู่ในความรู้สึกที่มีขอบเขต และในมุรอกอบะฮ์ ความคิดเกี่ยวกับครูทางจิตวิญญาณคือ ความพยายามที่จะเพ่งสมาธิความคิดไปยังบางคน ดังนั้น ภาพของครูจึงสามารถกลับขึ้นมาปรากฏบนจอภาพจิตใจของเราได้อีก เราได้รับการปลดปล่อยจากความรู้สึกที่มีขอบเขต ยิ่งความคิดสำแดงบนจอภาพจิตใจถี่เท่าใด การสร้างแบบแผนขึ้นในจิตใจก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้นเท่านั้น และในเชิงจิตวิญญาณเรียกแบบแผนของจิตใจนี้ว่า “การเข้าใกล้ความคิด”

เมื่อเราจินตนาการว่า “ครู” หรือ “เชค” เป็นสาระสำคัญของกฎที่นิรันดร์ (Eternal Law) ความรู้เกี่ยวกับคุณลักษณะของพระเจ้าที่มีผลอยู่ในครูหรือเชคจะสะท้อนมาบนจิตใจของเราซ้ำๆ จนมีผลต่อการรู้แจ้งเห็นจริงในจิตใจของผู้สัมพันธ์ทางจิตวิญญาณด้วยการที่แสงซึ่งปฏิบัติหน้าที่อยู่ในครู และถ่ายทอดมายังเขา ในที่สุดความรู้แจ้งเห็นจริงของหัวใจผู้สัมพันธ์ทางจิตวิญญาณก็มาถึงระดับเดียวกับครู ซึ่งในแนวทางซูฟี (รหัสยะนิยม) เรียกสภาวะเช่นนี้ว่า “สัมพรรคภาพ” (Affinity) ในภาษาอาหรับเรียกว่า “นิศบะฮ์” ตามทรรศนะทางจิตวิญญาณ วิถีทางที่ดีที่สุดและได้รับการทดสอบในการมีพึงพอใจกับสัมพรรคภาพ คือความปรารถนาหลงใหลในความรัก

จิตใจของครูยังคงถ่ายเทมายังผู้สัมพันธ์ทางจิตวิญญาณตามความหลงใหลในความรักและความปรารถนาต่อครูที่ไหลสะพัดอยู่ในตัวเขา และบรรลุถึงเวลาที่เมื่อแสงซึ่งทำหน้าที่อยู่ในตัวเชค ซึ่งความจริงคือผลสะท้อนของอภิปัสนา (ตะญัลลี) ของพระเจ้า ได้ถ่ายทอดมายังผู้สัมพันธ์ทางจิตวิญญาณ สิ่งนี้สามารถทำให้ผู้สัมพันธ์ทางจิตวิญญาณมีความคุ้นเคยกับแสงที่สว่างไสวและอภิปัสนา (Beatific Vision) สภาวะเช่นนี้ในเชิงของซูฟี (รหัสยะนิยม) เรียกว่า “ความเป็นหนึ่งเดียวกับครู” (ฟะนาฟิชเชค) แสงของครูและอภิปัสนาที่สว่างไสว ซึ่งทำหน้าที่อยู่ในตัวครู เช่นเดียวกับที่ผู้สัมพันธ์ทางจิตวิญญาณได้ดูดซึมความรู้และลักษณะพิเศษของครู ที่ได้ดูดซับความรู้และคุณลักษณะของท่านศาสดา (ขอความสันติพึงมีแด่ท่านและลูกหลาน) ด้วยความตั้งใจอุทิศและด้วยสมาธิในหัวใจ

ในสภาวะที่ผู้สัมพันธ์ทางจิตวิญญาณ มีความเป็นหนึ่งเดียวกับครูศักยภาพของเชคจะกลายมาเป็นถูกกระตุ้นในผู้สมพันธ์ทางจิตวิญญาณ (ซาลิก) เนื่องจากเพราะเชคได้รับสัมพรรคภาพของท่านศาสดา (ขอความสันติพึงมีแด่ท่านและลูกหลาน) ในเชิงของซูฟีเรียกว่า “ความเป็นหนึ่งเดียวกับท่านศาสดา” (ฟะนาฟิรรอซูล) ท่านศาสดามุฮัมมัด (ขอความสันติพึงมีแด่ท่านและลูกหลาน) กล่าวว่า

“ฉันเป็นมนุษย์เหมือนกับพวกท่าน แต่ฉันได้รับวิวรณ์”

เมื่อคำกล่าวนี้ได้รับการพิจารณาอย่างละเอียด จะพบว่าความปลื้มปิติของศาสดาท่านสุดท้ายคือได้รับวิวรณ์จากพระผู้ทรงยิ่งใหญ่ ซึ่งสะท้อน “ความรู้ของพระเจ้า” หรือ “ความรู้เชิงนัยยะ” (อิลมุนลัตตูนี) ซึ่งเป็นความรู้ที่พระเจ้าดลใจโดยตรง คืออภิปัสนา (ตะญัลลี) ของพระเจ้า และแสงที่ส่องสว่างบนจิตใจซึ่งได้รับความโปรดปรานของท่านศาสดา

ในสภาวะ “ความเป็นหนึ่งเดียวกับท่านศาสดา” ผู้สัมพันธ์ทางจิตวิญญาณค่อยๆ ปรับตัวและสังเกตความรู้ของท่านศาสดา เพราะความหลงใหล ความปรารถนาและความรัก เมื่อความรู้และการเรียนรู้ถ่ายทอดจากท่านศาสดา (ขอความสันติพึงมีแด่ท่านและลูกหลาน) ไปยังเขาตามความสามารถ จนมาถึงชั่วขณะที่เป็นโอกาสดี ผู้สัมพันธ์ทางจิตวิญญาณก็จะซึมซับในคุณสมบัติของท่านศาสดา (ขอความสันติพึงมีแด่ท่านและลูกหลาน) ตามความปราดเปรื่อง ความสามารถและศักยภาพในการเรียนรู้ของตนเอง และเนื่องจากสัมพรรคภาพของเขากับท่านศาสดา (ขอความสันติพึงมีแด่ท่านและลูกหลาน) และการสนับสนุนของท่าน ท่านสามารถจัดการให้ไปถึงสภาวะดังกล่าวได้ เมื่อเขารับรู้ความเป็นพระผู้อภิบาลของพระเจ้า พระผู้อภิบาลแห่งสากลโลกจึงกล่าวว่า “ ใช่ โดยแท้จริงพระองค์ทรงเป็นพระเจ้า ผู้อภิบาลของข้าพระองค์ ”

ในเชิงของรหัสนิยม สัมพรรคภาพนี้เรียกว่า “ความเป็นหนึ่งเดียวกับพระเจ้า” (ฟะนาฟีลลาฮ์) หรือเรียกโดยทั่วไปว่า “เอกภาพ” (วะฮ์ดะฮ์) หลังจากนั้น ถ้าผู้หนึ่งได้รับมอบศักยภาพก็จะสำรวจอาณาบริเวณที่ไม่สามารถสรรหาคำพูดที่มาอธิบายได้ เนื่องจากความประณีตและความละเอียดอ่อนของบริเวณดังกล่าว

วัตถุประสงค์ในการกล่าวถึงสิ่งนี้ทั้งหมดคือ มีจอภาพอยู่ในจิตใจมนุษย์ซึ่งจิตภาพไปบนจอภาพนี้อย่างไม่สิ้นสุด จนกระทั่งบัดนี้สิ่งอื่นที่แตกต่างกัน ผู้คนก็ต่างมีการอธิบายความมีนัยยะและวัตถุประสงค์ของภาพเหล่านี้แตกต่างกันไป ถ้าจิตใจของท่านศาสดาอธิบายขอบข่ายของ

“ความรู้ที่ได้รับ” แล้ว ข้อมูลของภาพเหล่านี้จะถูกว่าเป็นมายาคติ และเป็นข้อสมมติ และถ้าจิตภาพถูกถ่ายทอดในขอบเขตของ “ความรู้ซึ่งนำเสนอให้” แล้ว ความรู้ที่บรรจุอยู่ในจิตภาพคือความจริงและเกี่ยวข้องกับความเป็นจริง

แต่กฏเกณฑ์ยังคงเหมือนกัน คือ สายตาและความเข้าใจอย่างลึกซึ้งของมนุษย์ไม่สามารถกระทำสิ่งใดได้ ถ้าจิตภาพไม่ถ่ายทอดไปนจอภาพจิตใจของมนุษย์